صفحه اول   Home Türkçe کوردی English Deutsch Français تماس با ما    Contact Us
پذيرش سايت > مصاحبه Ùˆ گ٠تگو > سه سال کارزار علیه تبعیض / گ٠تگوی رادیو زمانه با (...)

نسخه قابل چاپ


سه سال کارزار علیه تبعیض / گ٠تگوی رادیو زمانه با پروین اردلان، رضوان مقدم، ن٠يسه آزاد

يكشنبه 6 سپتامبر 2009

سه سالگی کمپین یک میلیون امضا در گ٠ت و گو با سه تن از ٠عالان آن


سه سال از ٠عاليت کمپين يک ميليون امضا می‌گذرد. تعدادی از ٠عالان جنبش زنان از خرداد تا شهريور سال ۸۵ بعد از نشست‌ها و رايزنی‌های مختل٠به اين نتيجه رسيدند که کمپين يا کارزاری را برای تغيير قوانين تبعيض‌آميز عليه زنان به راه اندازند و با جمع‌آوری يک ميليون امضا از شهروندان و ارائه آن به مجلس، خواستار تغيير اين قوانين شوند.

اين ٠عالان جنبش زنان با انتشار بيانيه يک ميليون امضا برای تغيير قوانين تبعيض‌آميز، ٠عاليت چهره به چهره و گروهی خود را آغاز و در سطح تهران و شهرستان‌ها گسترش دادند.

رضوان مقدم، ٠عال جنبش زنان و از اعضای اوليه کمپين يک ميليون امضا، تأکيد می‌کند که از همان آغاز ٠عاليت کمپين، زنانی از طي٠‌های مختل٠٠کری و عقيدتی در آن حضور داشتند و می‌گويد:

«کمپين از همان ابتدا ٠عالانی با گرايش‌های مختل٠٠کری را دور خود جمع کرد و زنانی با انديشه‌های مذهبی بين اولين اعضای کمپين بودند. بعد از گسترش کار کمپين ٠عالان ديگر از جمله زنان نوانديش مذهبی تأثير کار کمپين را ديدند و به آن گرايش پيدا کردند و بسياری از آنان همان ابتدا امضای خود را پای بيانيه کمپين گذاشتند. به تدريج ا٠رادی که کمپين را نمی‌شناختند، با ايده‌ها و اهدا٠کمپين آشنا شدند و ٠هميدند زنان جامعه از اين قوانين آسيب می‌بينند؛ در نتيجه کمپين را تأييد کردند.» به رغم ٠عاليت گسترده زنان کمپين در نقاط مختل٠ايران، جمع‌آوری امضا تا کنون سه سال است که ادامه دارد.

پروين اردلان، روزنامه‌نگار و ٠عال جنبش زنان و از اعضای اوليه کمپين، درباره طول زمان جمع‌آوری امضا می‌گويد: «اين کمپين يک ات٠اق جديد در حرکت زنان بود و ما به سوی حرکت‌های خيابانی گسترده‌تر سوق پيدا می‌کرديم. در نتيجه شايد آن زمان جذابيت حرکت و اشتياق روبه‌رو شدن با مردم به صورت چهره به چهره بيش از آن بود که به زمان چنين کاری ٠کر کنيم.» وی در ادامه می‌ا٠زايد: ‌«من تصور می‌کردم اين زمان خيلی کوتاه خواهد بود. چون اين روش به لحاظ امنيتی هيچ مشکلی نداشت و خواسته‌های ما را هم جواب می‌داد. با توجه به اين دو مسأله من تصور می‌کردم درمدت کوتاهی اين کار صورت می‌گيرد و در يک کشور ۷۰ ميليونی يک ميليون ن٠ر زياد نيست. اما زمانی که حرکت آغاز شد، هم موانع به وجود آمد و هم دشواری ارتباط با مردم مشخص شد؛ اين‌که چگونه با مردم حر٠بزنيم و چگونه با مخاطب ارتباط برقرار کنيم. اکنون که سه سال از آغاز کمپين گذشته است، ٠کر می‌کنم که سال‌ها اين کمپين طول خواهد کشيد.» کمپين در اين سه سال با چالش‌های گوناگونی روبه‌رو بوده است که به گ٠ته ٠عالان جنبش زنان، موجب کندی جمع‌آوری امضا شده است و عده‌ای از آن به عنوان ضع٠کمپين ياد می‌کنند.

رضوان مقدم، ٠عال کمپين يک ميليون امضا، ٠شارهايی را که از سوی حاکميت بر کمپين وارد شده، دليل عمده اين مسأله می‌داند و می‌گويد: «همان آغاز کار در پنجم شهريور سال ۸۵ زمانی که خواستيم اعلام موجوديت کنيم، هنوز کسی از اين که ما چه می‌خواهيم بگوييم خبر نداشت، ولی ساعت ۱۰ صبح از مؤسسه رعد به منزل من تل٠ن زدند و گ٠تند برادران اين‌جا نشسته‌اند و اجازه برگزاری مراسم را نمی‌دهند. يعنی قبل از آغاز کار، با ما مخال٠ت شد و در روند کار هم تعداد دستگيرشده‌ها، احکام صادر شده، جريمه‌ها و وثيقه‌ها نشان داد که کمپين تحت چه ٠شاری قرار دارد.»

وی در ادامه می‌ا٠زايد: «طرح ما آموزش چهره به چهره در مورد اين قوانين تبعيض‌آميز و جمع‌آوری امضا بود. اگر کمپين می‌توانست آزادانه کارخود را انجام دهد، به طور حتم تعداد داوطلب بيشتری جمع می‌شد و کار به سرعت پيش می‌ر٠ت. اگر ضع٠ی متوجه کمپين باشد، ريشه اين ضع٠نه از برنامه کمپين، بلکه از ٠شاری است که در اين مدت به کمپين وارد شد.» يکی ديگر از چالش‌های کمپين در طول اين سه سال به عقيده برخی از ٠عالان جنبش زنان، نوع سازمان‌دهی آن است. پروين اردلان، ٠عال کمپين يک ميليون امضا، با تأکيد بر اين که سازمان‌دهی کمپين در نوع خود تازه و تأثيرگذار است، می‌گويد: ‌«کمپين جنبشی است که ساختار سازمانی به شکل احزاب و سازمان‌ها ندارد؛ ولی سازمان‌دهی دارد و ما تلاش کرديم از منظر سازمان‌دهی ا٠قی اين ٠ضا را گسترش دهيم. اين حرکت طوری نيست که ما بگوييم با ايجاد اختلا٠بين کنش‌گران، مشکل در سازمان‌دهی به وجود آمد؛ بلکه مشکل سازمان‌دهی از ابتدا وجود داشت. چون اين حرکت بسيار گسترده و ساختار آن شبکه‌ای است و خيلی از شبکه‌ها مستقل عمل می‌کنند و ٠قط در حوزه اطلاع‌رسانی به هم مرتبط می‌شوند. بنابراين نمی‌توان حرکتی اين چنين را در يک قالب کليشه ای پيش ببريم.» وی هم‌چنين می‌گويد: «آقای ميرحسين موسوی هم در يکی از بحث‌های خود که جبهه سبز را مطرح می‌کرد، به نوعی از يک الگوی کمپينی است٠اده کرده بود؛ به عنوان شبکه ای که رهبر نداشته باشد اما سازمان‌دهی داشته باشد. شما در اين شبکه هم به تنوع بايد اهميت دهيد و هم به اختلا٠ات. کمپين يک ميليون امضا توانسته تعداد زيادی از کنش‌گران اجتماعی را در حوزه‌های مختل٠به هم مرتبط کند و بحث برابری‌خواهی را به سطح گ٠تمان عمومی جامعه بکشاند. در نتيجه اين سازمان‌دهی مو٠ق بوده است.» کمپين به رغم چالش‌ها و برخوردهای خشن حاکميت با ٠عالان آن، نه تنها تا کنون دستاوردهای انکارناپذيری داشته و از جمله حمايت و تشويق‌های داخلی و بين‌المللی را کسب کرده است، بلکه تجربه ای تازه برای ٠عالان زنی بوده که در کوچه و خيابان، پارک‌ها و ديگر مجامع عمومی به جمع‌آوری امضا و آموزش چهره به چهره پرداخته‌اند.

ن٠يسه آزاد از ٠عالان کمپين يک ميليون امضا، در اين باره می‌گويد: «برخورد چهره به چهره تا اين اواخر هم ادامه داشته است. اولين نکته که از اين تجربه اجتماعی به دست می‌آيد، اين است که قضاوت ظاهری شما درباره آدم‌ها از بين می‌رود. به عنوان مثال تصوری که شما در مورد پوشش و طرز ت٠کر آدم‌ها داريد. به نظر من يک ناباوری عمومی در زنان جامعه ما وجود دارد و آن‌ها باور ندارند چنين قوانينی در کشور ما وجود دارد و اين نشان می‌دهد سطح توقع زنان ما در زندگی روزمره از قوانين کشور بسيار جلوتر است. مسأله بعدی برخورد با مردان است. برای من اوايل سخت بود با مردان در مورد اين قوانين صحبت کنم و ٠کر می‌کردم آن‌ها قبول نمی‌کنند؛ ولی ديدم که خيلی خوب عکس‌العمل نشان می‌دهند و مسأله را می‌پذيرند. اصلاً ارتباط چهره به چهره با آدم‌ها، چهره شهر را برايتان دگرگون می‌کند و تجربه بسيار جالبی است.»

اکنون اين سؤال برای بسياری مطرح است که آيا کمپين به رغم رويدادهای پس از انتخابات در ماه‌های اخير و ا٠زايش ٠ضای سرکوب و اختناق می‌تواند در شکل سابق خود به ٠عاليت ادامه دهد؟

ن٠يسه آزاد دراين باره می‌گويد: ‌«طرح کمپين يک ميليون امضا با طرح تغيير قوانين آغاز شد و هنوز ات٠اقی ني٠تاده و قانون‌های تبعيض‌آميز تغيير نکرده است؛ بنابراين هنوز جای کار وجود دارد. به نظر من اکنون همه چيز در يک حالت تعليق به سر می‌برد و هنوز هيچ‌کس مطمئن نيست چه ات٠اقی رخ خواهد داد و آيا ٠ضای تنگ و قطره‌چکانی گذشته باز هم وجود خواهد داشت يا همه چيز تنگ‌تر و سخت‌تر خواهد شد. اگر ٠ضای اجتماعی خيلی امنيتی شود، طبيعی است که شرايط کار ما را تغيير می‌دهد و ممکن است شرايط ديگری پيش آيد. هنوز اين تعليق از بين نر٠ته که بتوان تصميم گر٠ت؛ ولی در ٠ضای خيلی امنيتی هم در راه پيش‌برد اهدا٠مان می‌توان کارهايی انجام داد.»

مصاحبه گر: شیرین ٠امیلی

SPIP | اسکلت | | نقشه ى سايت |  پيگيرى فعاليت سايت RSS 2.0